Bəzən bir insanın ömrü səs salmaz, amma iz qoyar. O iz ki, nə daşda silinir, nə də yaddaşdan. Elə izlər var ki, zamanın tozuna bürünməz, çünki o izlər insanın ruhuna yazılır. Kamilə Yusub qızı Bayramovanın həyatı da belə bir izdir — ağrını sevincə çevirən, göz yaşını gülüşə dönüştürən, səssizliyin içində insanın ən dərin ehtiyacına cavab verən bir həyat fəlsəfəsi.

1958-ci il — Borçalı mahalında, ziyalı bir ailənin ocağında dünyaya göz açan bu qız uşağı, hələ beşikdə ikən taleyin ona biçdiyi missiyanı qəlbinin dərinliyində duymuşdu. Bəzən insanın taleyi doğulduğu anda yazılır — sükutla, amma qətiyyətlə. O, bu dünyaya sadəcə yaşamaq üçün yox, başqalarının yaşamasına səbəb olmaq üçün gəlmişdi. Onun varlığı, bir körpənin ilk nəfəsi qədər saf, bir ananın duası qədər dərin idi.

1975-ci il — Qasımlı kənd orta məktəbini əla qiymətlərlə bitirən Kamilə xanım, həmin il Nəriman Nərimanov adına Azərbaycan Tibb İnstitutuna daxil oldu. Bu, sadəcə bir təhsil seçimi deyildi — bu, insanın ruhuna toxunmaq istəyinin ilk rəsmi addımı idi. O, tibbi öyrəndi, amma yalnız dərmanla kifayətlənmədi. O, baxışla sağaltmağı, sükutla danışmağı, gülüşlə ağrını unutdurmağı öyrəndi. Çünki bəzən bir həkimin baxışı, bir reseptdən daha şəfalı olur. Həkimlik onun üçün biliklə deyil, ürəklə icra olunan sənət idi.

1983-cü il — Tibb institutunu müvəffəqiyyətlə bitirdi. Bu tarix, onun üçün diplomdan daha artıq bir şey idi: bu, insanlara xidmət etməyə and içdiyi gündü. O gündən etibarən, onun ömrü başqalarının ömrünə çevrildi. Hər müayinə, bir dua qədər səmimi, bir ümid qədər dəyərli oldu.

1986-cı il — Qaraçuxur qəsəbəsində yerləşən 10 saylı TSH-da həkimlik fəaliyyətinə başladı. O gündən etibarən, onun kabineti sadəcə bir otaq deyil — bir sığınacaq oldu. Orada ağrı danışar, amma cavab sükutla verilərdi. Orada analar dua etməzdi, çünki dua artıq onların qarşısında dayanırdı. Uzun illər sahə pediatrı kimi çalışdı, sonra şöbə müdiri oldu. Amma vəzifə onun üçün heç vaxt məqsəd olmadı. Onun məqsədi — hər körpənin gözündəki qorxunu ümidə çevirmək idi. O, körpələrin gözlərindəki titrək işığı sabaha çevirən bir işıq ustası idi.

2024-cü ildən etibarən, Kamilə xanım Hövsan Sağlamlıq Mərkəzində fəaliyyətini davam etdirir. Eyni sükutla, eyni sevgi ilə. Onun əlləri yorulmayıb, baxışları solmayıb. Çünki o, işini sevmir — o, insanı sevir. Körpəni sevmək onun üçün gələcəyi qucaqlamaqdır. Və gələcəyi sevən insan, heç vaxt qocalmaz. O, yaşlanmır — çünki hər yeni doğulan körpə onun ruhunu yeniləyir.

Mən bir valideyn olaraq bu həqiqəti öz gözlərimlə gördüm. Oğlum Mirəli — kiçik, incə, ağrının içində əyilmiş bir bədən... Gözlərində qorxu, nəfəsində titrək bir ümidsizlik vardı. Amma Kamilə xanımın əlləri ona toxunduğu an, sanki zaman dayandı. O əllər ki, nə səs saldı, nə də vəd verdi — sadəcə toxundu. Və o toxunuşda bir ömürlük sevgi, bir ana nəvazişi, bir Tanrı mərhəməti vardı. Mirəlinin gözlərindəki ağrı, yavaş-yavaş sevincə çevrildi. Mən o an anladım: bəzi insanlar bu dünyaya yalnız yaşamaq üçün yox, başqalarına yaşamaq imkanı vermək üçün gəlirlər.

Biz, valideynlər, bəzən həkimlərə təşəkkür etməyi unuduruq. Amma mən unutmuram. Çünki mən oğlumun gözlərindəki dəyişimi gördüm. Mən ağrının necə gülüşə çevrildiyinə şahid oldum. Və bu möcüzənin arxasında Kamilə xanım kimi həkimlərin olduğunu bilirəm. Biz sizə bir ömür borcluyuq — səssiz, dərin, amma əbədi bir borc. Bu borc, təkcə bir təşəkkürlə deyil — bir ömürlük minnətlə yaşanır.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı,publisist