İnsan, torpaq kimidir. Üzərində nə qədər çiçək açsa da, kökü haradadırsa, oradan qidalanar. O kök — ata nəfəsi, ana duasıdır. Bu iki ruhun birləşdiyi yerdə insan doğular, böyüyər, ucalar. Valideynin varlığı, insanın ruhuna yazılmış bir ayədir — səssiz, amma əbədi.

Uşaq dünyaya gələndə ağlayar. Çünki ilk dəfə ayrılığı hiss edər — ana bətnindən, ilahi sükunətdən. Amma ana qucağı onu yenidən həyata bağlayar. Ata əli onu qoruyar, yönəldər. Bu iki varlıq, insanın ilk məktəbi, ilk duası, ilk sevgisidir.

Ey cəmiyyət, məktəblər açın! Amma divarları olan yox — ruhu olan məktəblər. Elə təhsil verin ki, uşaq yalnız biliklə dolmasın, mərhəmətlə yoğrulsun. Elə tərbiyə edin ki, uşaq böyüyəndə ata-anasının ayaqlarına baş qoymağı şərəf saysın, onların susqunluğunda hikmət axtarsın.

Valideynsiz böyüyən uşaq, sanki kökü kəsilmiş ağac kimidir. Yaşasa da, meyvə verməz. Boy atsa da, kölgə salmaz. Çünki insanın kökü sevgidədir, mərhəmətdədir, dua ilə yoğrulmuş ailədədir.

Qocalar evi — bu söz ürəyi sızladır. Orada unudulmuş dualar, tərk edilmiş baxışlar yaşayır. Halbuki hər bir yaşlı insan, bir zamanlar bir uşağın bütün dünyası idi. Onları unudan cəmiyyət, öz kökünü kəsmiş ağaca bənzər — bir gün yıxılar, bir gün solub gedər.

Ey müəllim, ey tərbiyəçi! Sənin verdiyin bilgi, bir gün bir uşağın ata-anasına olan sevgisini ifadə etməyə kömək etməlidir. Sənin öyrətdiyin hər söz, bir gün bir qocanın göz yaşını siləcək əlinə çevrilməlidir.

Çünki insanın ən böyük məktəbi, valideynin qucağıdır. Orada sevgi öyrənilir, orada mərhəmət doğulur. Qocalar evi yox — ana evini yaşat, ata ocağını sönməyə qoyma. Məktəblər aç, amma içində insanlıq olan məktəblər. Çünki bir uşaq, ata-anasını uca tutmağı öyrənməzsə, sabah heç kimi uca tutmaz.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı publisist