Həyat bir cümlə deyildi əslində... o, daxildə səssiz yazılan, heç vaxt tam oxunmayan bir sətirdi — bəzi sətirlər qırıq, bəziləri tamamlanmamış. Amma hər bir nəfəs, hər bir baxış, hər bir susqunluq o cümlənin bir hissəsinə çevrilir.

İnsan, doğularkən özüylə tək bir sual gətirir: “Mən kiməm?” və ömrünün son anına qədər bu sualın cavabını axtarır. Axtarışdır bizi yaşadan, yoxsa nəticəmi? Kim deyə bilər... Çünki axtarış özü bir varlıqdır.

İnsan dünyadan gedəndə, arxasında nə qoyur? Daşda oyulmuş ad? Yoxsa bir göz yaşında gizlənən dua? Ən dəyərli miras insanın ruhunun toxunduğu başqa bir ruha buraxdığı istilikdir.

Əgər bir gün gəlsə və səni unutsalar, qoy unudanlar səni unuda bilmədikləri üçün sussunlar. Və bir uşaq, bir səhər yuxudan oyanıb bilmədən sənin söylədiyin bir sözü yaşasın – bax, o zaman cümlən yaşamış olar.

Cismin kölgədir, ruhun isə işıq. İşıq sadəcə yanmaqla doğular. Dərdin çökdüyü an, ağrının içində gizlənmiş hikməti görmək bacarığın varsa, demək ki, yanırsan. Yandıqca işıq saçarsan.

Sonda nöqtə qoyulacaq – bu, qəti həqiqətdir. Amma o nöqtədən əvvəl yazdıqların necə olursa, sonluq elə onun kölgəsində qalacaq. Elə yaz ki, həyat səni unutsa da, sənin yazdığın mənalar onu daim xatırlatsın.

Bəzən bir cümlə, bütöv bir insanın yaşamına çevrilir. Əgər bu cümlə içdən gəlirsə, onu zaman silə bilməz.

Mövsümağa Ədalətoğlu
AJB-nin üzvü
Yazıçı-publisist.