Bu dünya danışır... səs-küy içində insan tənha qalır. Qəlbində cavab axtararkən, insanların dilində yox, torpağın səssizliyində ümid görürsən. Çünki torpaq heç nə istəmir, heç nə demir, sadəcə səni gözləyir.

Torpaq — yıxılanı mühakimə etməz. O bilmir ki, sən neçə dəfə sınmısan. Amma hər dəfə sındıqda səni elə bir səbir və sükutla qəbul edir ki, sanki min illik dostundur. Torpaq səni tanımaz — amma səni başqa heç kim kimi anlayar.

İnsanlar sənə verdiyi sözləri unuda bilər. Dostluqlar dəyişər, münasibətlər solur. Amma torpaq... O dəyişməz. Sənə nə söz verir, nə də sözünü pozur. Onun səssizliyi – xəyanət etməyən tək mövcudluqdur. Torpaq _etibar edilmək üçün yox, etibar olunacaq qədər sabitdir:

Torpaq səni dinləyərkən ağlamır, amma sənin göz yaşını udur. Səni sevdiyini deməz, amma hər addımında səni daşıyır. Özünü yıxılmış hiss etdikdə, torpağın səssiz qucağı bəlkə də bu dünyanın ən böyük təsəllisidir.

Göy ümid verir, torpaq möhkəmlik. Göy uzaqdır, torpaq sənin altındadır. O, yalnız bədəni deyil, ruhu da saxlayır. Doğulduqda torpaq səni qarşılayır. Öləndə səni bağrına basır. O, həyatın qırağı deyil – mərkəzidir.

Torpaqla danışmaq üçün söz gərək deyil – içindəki boşluq yetər.
Səni anlayan varsa bu dünyada o səssiz və səbirli torpaqdır.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı-publisist
Bakı:
26.08.2015.