Gecənin dərinliyində, sükutun içində danışan ruh var — yorğun, amma sönməmiş. Gülümsəyən, amma içində qışqıran. Susan, amma min cümlənin ağırlığını daşıyan.

İnsanlar səni güclü sanır, çünki yıxıldığını görmürlər. Amma bilmirlər: səni yoran gediş yox, heç kimlə bölə bilmədiyin yükdür. Heç kimə deyə bilmədiyin hisslərdir.
Səssizliyin özü bir himndir. Və sən onu oxuyursan — səsini deyil, ruhunu dinlədirərək.

Göz yaşını gizlədirsən, çünki zəif olmaq lüks deyil bu dövrdə. Ağlamaq istəsən də, dua ilə susursan. Addım atırsan — hərəsi bir əzabın üzərindən. Amma yenə də gedirsən.
Çünki bu yol sadəcə seçimin deyil — öz varlığındır. Bu mübarizədə sən yolun yolçusu yox, özüsən.

Qələbə nədir?
Qələbə gurultu deyil — bəzən bir nəfəs qədər sakitdir.
Bəlkə bir axşam, səssizcə pəncərə önündə oturarkən, içində hiss etdiyin rahatlıqdır.
O an anlayırsan — sən qazanmışsan. Çünki davam etdin, sınmadın, ruhunu unutmadın.

Ən ağır daş ürəkdədir. Səssiz daşıyırsan onu — izah etmədən, şikayət etmədən. Sadəcə yaşayırsan.
Və o yaşayış bir inamdır: “Hələ yolun davamı var. Hələ içimdə bir damla ümid var.”

Bu damla bəzən dünyanı dəyişmir — amma bir insanı yaşadır. O insan isə sən özünsən.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı –publisist