Mən bir daha geri gəlməyəcək bir ömür xərclədim…
Saniyələrini saymadan,
Ümidlə, səbrlə, içimdəki bütün yaxşılıqlarla…
Əlimdə nə varsa —
Qəlbimi, zamanımı, ruhumu —
Əmək verdiyim hər şeyə sərf etdim.

Amma bir gün…
Gözümün önündə, göz görə-görə
O hər şeyin necə ziyan olduğunu izlədim.
Sanki bir binanı öz əllərinlə tikib,
Sonra onun necə dağıldığını seyr etmək kimi…
Sanki bir ağacı illərlə sulayıb,
Sonra onun quruduğunu izləmək kimi…

Ən acısı nə idi, bilirsən?
Ən acısı —
Əlimdən heç nə gəlməməsi idi.
Susmaqdan başqa çarəm yox idi.
Çünki bəzən insanın səsi çıxmaz…
Çünki bəzən insanın içində qopan fəryad
Dünyanın ən səssiz səsi olur.

Mən o səssizliyi yaşadım.
İçimdə bir ömür boyu daşıyacağım bir yanğı ilə…
Əmək verdiyim hər şeyin
Dəyərsizləşməsini,
Unudulmasını,
Yox olmasını izlədim.

Amma yenə də…
Bu ömür mənim idi.
Və mən onu —
Sevərək, inanaraq, içimdən gələni verərək xərclədim.
Ən azı vicdanım təmizdir.
Ən azı deyə bilərəm:
“Əlimdən gələni etdim.”

Mövsümağa Abasov
Yazıçı-publisist.