Gecənin ən səssiz anında bir şəkilə baxıram. Sən oradasan, Ata. Donmuş bir anın içində, zamanın kənarında dayanmışsan. Gözlərindəki o dərin baxış, sanki mənə bir şey demək istəyir. Amma şəkil danışmır. Mən isə hər baxışımda sənin nəfəsini eşitmək istəyirəm. Ruhum sənin yoxluğunda səssizcə haray çəkir.

Sən getdin. Amma mən qaldım. Qaldım bu dünyanın sükutunda, sənin yoxluğunun içində. Varlığın bir zamanlar mənim gücüm idi, yoxluğun isə indi mənim zəifliyimə çevrilib. Sənin yoxluğunla yaşamağı öyrənmək deyil bu — hər gün bir az daha səninlə birlikdə yox olmaqdır.

Darıxmaq... bu söz artıq mənim dilimdə deyil, ruhumda yaşayır. Sənin üçün darıxmaq, sadəcə bir hiss deyil — bu, keçmişlə gələcək arasında qırılmış bir körpüdür. Mən o körpüdə tək-tənha dayanıram. Sənin səsin, sənin baxışın, sənin əllərin – hamısı bir zamanlar mənim dünyam idi. İndi isə dünya səssizdir, yad bir yerdir. Sən getdin, mən isə bu yadlığın içində qaldım.

Yuxuma gəl, Ata. Ruhumun qapısını döy, bir anlıq da olsa içəri gir. Mənə bir söz de, bir baxış ver, bir sığal çək. Mən o sığalı illərdir gözləyirəm. Sənin əlinin istiliyini, sənin nəfəsinin sakitliyini. Bu dünya çox səs-küylüdür, Ata. Amma mən sənin sükutunu istəyirəm. Sənin yoxluğunun səssizliyində boğuluram.

Sənə demədiyim sözlər var – ürəyimin ən dərin qatında gizlənmiş, illərlə susulmuş, göz yaşları ilə yuyulmuş sözlər. “Səni sevirəm” demək üçün gecikmişəm, “mənə yol göstər” demək üçün tək qalmışam. Sənin yoxluğun, mənim ruhumun yetimliyidir. Ata, sən bu dünyadan gedəndə, mənim içimdə bir dünya söndü.

Ata yoxluğu, insanın ruhunda açılan görünməz bir çatlaqdır — zamanla dolmur, sadəcə susur.
İnsan, sevdiyi birini itirdikdə, sadəcə onu deyil — özünün bir hissəsini də itirir. Mən səninlə birlikdə özümün ən saf tərəfini də itirdim.
Sənin yoxluğun, mənim içimdə bir fəlsəfi boşluq yaratdı — varlığın anlamı, yoxluğunla daha aydın oldu.
Əvəzinsizlik, sadəcə bir hiss deyil — o, insanın ruhuna yazılmış bir qanundur. Sənin yerini heç kim doldura bilməz, çünki sən bir simvol idin, bir məna idin.

İndi mən yatmaq istəyirəm, Ata. Amma bu yuxu bir qaçış deyil, bir dua kimidir: sənin ruhunla görüşmək üçün bir fürsət. Mən qorxuram – bu dünya qorxuludur. Sənin sığalın mənə güvən verərdi, indi isə yalnız xatirələr var. Xatirələr – həm təsəlli, həm əzab. Mən o xatirəyə sarılıb yaşayıram. Sənin yoxluğunda var olmağa çalışıram.

Sən getdin, mən qaldım. Amma hər gecə, hər darıxanda, o şəkilə baxıram. Varlığınla yoxluğun arasında ilişib qalmışam. Və səni çağırıram: “Yuxuma gəl, Ata…”

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı publisist