26 avqust 2015 – Ruhumun yarısının əbədiyyətə köç etdiyi gün..!
Bu tarix mənim ömrümün təqvimində bir gün deyil – bu tarix mənim varlığımın yarısının fani aləmdən ayrılıb sonsuzluğa qovuşduğu gündür. O gün dünya sanki nəfəsini tutdu, səslər sükuta çevrildi, zaman öz axarını itirdi. Mən isə bir insanın yoxluğunda bütün kainatın boşluğunu hiss etdim.

Sənin gedişinlə həyatımda açılan boşluq, sözlərlə izah olunmayacaq qədər dərin və ağrılıdır. Nə zaman onu doldura bilir, nə məkan, nə də insan. Sən getdin, amma sənin yoxluğun mənimlə qaldı – hər nəfəsimdə, hər düşüncəmdə, hər gecə yuxuma sızan sükutunda. Sənin varlığın mənim ruhumun işığı idi, indi isə o işıq əbədiyyətin dərinliyində yanır, mənə yol göstərir.

Hər il bu gün, cismimdə bir titrəmə, ruhumda bir yanğı baş qaldırır. Bu yanğı nə zamanla sönür, nə də unudulmaqla azalır. Əksinə, illər keçdikcə daha da dərinləşir, daha da kök salır içimə. Sənin gözlərinə baxmaqdan doymadım – o gözlərdə bir kainat vardı, bir sükutun içində min söz gizlənmişdi. İndi isə o baxışlar yaddaşımın ən dərin qatında yaşayır, hər xatırlayanda ürəyimdə bir sızıltı qalxır.

Sənin gedişin mənə öyrətdi ki, əsl ayrılıq səs-küylə deyil, sükutla gəlir. Və o sükut, insanın ruhunu parçalayır. Bu gün mənim üçün bir yas günü deyil – bu gün mənim ruhumun yarısının əbədiyyətlə görüşdüyü gündür. Mən yaşadıqca bu gün içimdə yaşayacaq, ta ki mən də əbədiyyətə qovuşanadək.

Əziz Atam,
Sənin yoxluğun mənim sükutumun sədasıdır. Sənin xatirən mənim yol yoldaşımdır. Səninlə bir daha görüşəcəyim günə qədər, bu dünya mənim üçün yarımçıq qalacaq. Amma bil ki, sənin xatirən mənim ruhumun ən saf guşəsində əbədi yaşayacaq. Hər dua, hər göz yaşı, hər sükut – sənə yazılmış bir məktubdur. Varlığınla mənə həyat verdin, yoxluğunla mənə əbədiyyəti öyrətdin.

Mövsümağa Ədalətoğlu