Hər insan iz buraxmaq istəyir – bəziləri rüzgarla gəlib keçər, bəziləri isə izlərini zamanın daşına həkk edər. Şükran Soltanov o insanlardandır ki, adı təkcə dillərdə deyil, qəlblərdə yaşayır. O, səssiz qəhrəmanların dil açmayan səsidir – hərəkətləri ilə danışan, ruhu ilə yaşadan bir sima.

Vətən müharibəsi başladığı zaman o, silah götürməsə də, ürəyini səngərə çevirdi. Əsgərlərin yanında olmaq onun üçün borc yox, şərəf idi. Maddi yardımlar, mənəvi dayaq – bunlar sadəcə xeyir deyil, onun daxili yanğısının təzahürü idi. O, vətəni qorumağın fərqli yolları olduğunu sübut etdi: bəzən bir dua, bəzən bir yemək paketi, bəzən bir ümid.

Şükran üçün xeyirxahlıq təqvimlə yox, ürəklə ölçülür. O, yaşlıların çətinliklərini paylaşarkən, imkansızların yükünü yüngülləşdirərkən bir şeyi aydın şəkildə göstərir — insanın böyüklüyü onun verdiklərində yox, hiss etdirdiklərindədir.

Əsl güc əzələdə deyil, ruhdadır. Daxili aləminin dərinliklərindən gələn bir qüvvə ilə başqalarının həyatına işıq saça bilmək – budur əsl qəhrəmanlıq. Şükran Soltanov bu işığın daşıyıcısıdır. O, səssizcə yaşayır, sanki gündəlik həyatın fonunda, amma əslində cəmiyyətin ürəyində döyünür.

Onun üçün xoşbəxtlik bir uşaq gülüşündə, bir yaşlı gözündəki minnətdarlıq yaşında və bir nəfərin "sən olmasaydın..." sözündə cəmləşir. Bu sözlər ona şöhrət gətirmir, çünki o, şöhrət ardınca qaçmır — o, insanlıq ardınca gedir.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı-publisist.