Bu həyatın səsi çoxaldıqca, mən səssizliyə çəkilirəm.
Çünki ətrafdakı hər bir sözün arxasında ya bir niyyət gizlənir,
ya da bir məqsəd yatır.
Və insan, niyyətsiz, məqsədsiz danışanda – mənə yaddır.

Gördüklərim məni düşündürdü:
Nankorluq, xainlik, riyakarlıq.
Hər biri bir insan üzündə fərqli maskalarla zühur edir.
Və mən dərk etdim ki, bu oyunlar içində olmaq – artıq özümə xəyanətdir.
O zaman bir fikir formalaşdı içimdə:
Mən artıq sizlərdən biri deyiləm.

Bu fikir emosional deyil, rasional bir nəticədir.
İnsanların münasibətlərindəki mexanizmləri izlədikcə,
hər hissdən daha çox düşüncənin önə çıxmasının vacibliyini anladım.
Səmimiyyətin şərtlərlə ölçüldüyü bir cəmiyyətdə,
tənhalıq daha dürüstdür.

Bu, qaçış deyil – özümə dönüşdür.
Mən bu sükutda özümə yaxınam,
çünki burada saxta vədlər, gülərüzlə örtülmüş niyyətlər yoxdur.

Səmada tək-tənha küləklərin içindəyəm
bu, poetik görünə bilər,
amma əslində dərin məntiq daşıyır:
İnsan özü ilə qalanda ancaq doğrularla üzləşə bilir.
Cəmiyyət çox zaman bizi hisslərimizlə aldatır,
amma sükut bizə düşünmək fürsəti verir.

Mən artıq sizin oyun qaydalarınızı qəbul etmirəm.
Çünki oyun oynamaq istəmirəm.
Mən həyatın özünü yaşamaq, hiss etmək və dərk etmək istəyirəm.
Bu isə sükutun, sadəliyin və özünə qarşı dürüst olmağın içindən keçir.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı-publisist.
Bakı:
18.05.2014.