Bu payız axşamında səmanın rəngi solğun,
külək isə sənin yoxluğunu pıçıldayır.
Ətrin dolur havaya — lakin bu qoxu sevgi deyil,
bir zamanlar var olmuş, indi isə itirilmiş bir ruhun sızıltısıdır.

Səni nəfəs kimi içimə çəkirəm,
amma bu nəfəs yaşatmır —
hər udduğum hava,
sənsizliyin soyuq tikanı kimi sinəmə batır.

Səni sevmək — susaraq yanmaqdır.
Adını içimdə çağırıram,
amma cavab gəlmir.
Çünki səssizlik indi sənin yerinə danışır —
və onun dili, yalnız ağrıdır.

Zaman irəliləyir,
amma mən bir baxışda, bir anın içində donmuşam.
O an ki, sən gözlərimə son dəfə baxdın,
və mən o baxışda bir ömür qaldım.

Sənin səsin indi xatirədir,
xatirələr isə danışmaz —
yalnız gecələrə ağrını pıçıldayar.
Yastığımda göz yaşları ilə yazdığım adın,
səhər günəşi altında görünməz olur.
Çünki bu sevgi görünməzdir,
amma silinməz iz buraxır —
ürəyin ən dərin qatında.

Səni unutmaq istədikcə,
xatirələrin daha da böyüyür.
Çünki sən unudulacaq biri deyildin —
sən, içimdə qalan son işıq idin.

Səni sevmək — özümü itirmək,
səni yaşatmaq üçün susmaq idi.
Varlığın bir dua idi,
yoxluğun isə lənət.
Amma mən hələ də səni dua kimi içimdə saxlayıram —
səssiz, cavabsız, amma sonsuz.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı,publisist