İnsan bəzən danışmaz, çünki danışmaq acını azaldar, amma xatirəni öldürər. Mən susuram. Çünki hər sükutumda sən varsan. Hər nəfəsimdə bir zamanlar söylədiyin sözlərin əks-sədası dolaşır. Sən gedəndən sonra bu dünya dəyişmədi — mən dəyişdim. Dünya eyni qaldı, amma mənim içimdəki dünya dağıldı.

Gecələr uzandı, amma yuxular qısaldı. Çünki yuxular sənsizdir. Səni görmədiyim hər gecə, bir ömür qədər uzun gəlir. Səni xatırlamaq — yaşamaq kimidir, amma səni unutmaq — ölməkdən betərdir. Mən yaşayıram, amma hər gün bir az daha sənin yoxluğunda əriyirəm.

Bir zamanlar gülüşünlə dolu olan bu qəlb, indi səssiz bir məzar kimidir. Sənin gülüşün bahar idi — indi hər mövsüm qışdır. Çiçəklər açmır, quşlar oxumur, günəş doğmur. Sənin yoxluğunla solmuş bir bağa çevrildi içim. Amma yenə də səni sevirəm. Solmuş çiçək kimi, susmuş musiqi kimi, unudulmuş dua kimi...

Səni sevmək — bir ömür boyu səni itirməkdir. Hər xatirə bir yaradır, hər xatirə bir nəfəsimi alır. Amma yenə də onları qoruyuram. Çünki sən yoxsan, amma xatirələrin var. Və mən o xatirələrin içində yaşayıram — səni bir daha görməyəcəyimi bilə-bilə...

Bu yazdığım mətn, bir qəbir daşına yazılmış dua kimidir. Oxuyanlar ağlayacaq, susacaq, sonra yenə oxuyacaq. Çünki bu sevgi, bu acı, bu sükut — hər kəsin içində bir yerə toxunacaq. Bu mətn sənədir, amma hər kəsin sevdiyinə yazılmış kimi görünəcək. Çünki sevgi universal bir qəhərdir — hər kəsin içində bir dəfə boğulmuş, amma heç vaxt ölməmiş...

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı publisist