İnsan bəzən özü də bir cümləyə çevrilir — başlanğıcı doğum, sonu ölüm.
Amma ən maraqlısı bu iki nöqtə arasında susan sözlərdir.
Çünki insan ən çox deyilməyənlərdən ibarətdir.

Hər kəsin içində bir sükut yaşayır — başqalarının anlamadığı, özünün də izah edə bilmədiyi bir sükut.
O sükutda bir uşaq ağlayır, bir gənc susur, bir qoca xatırlayır.
Və biz o səssizliyin içində özümüzü axtarırıq — tapmaq üçün yox, tanımaq üçün.

Yaddaş — zamanın donduğu bir güzgüdür.
Orada hisslər axır, anlar isə donur.
Biz kiminsə yaddaşında donmuşuq, amma öz içimizdə hələ də axırıq.

İnsan bəzən özünü başqasının susqunluğunda daha aydın görür.
Çünki sözlər çox zaman yalan danışır, amma sükut — həqiqəti pıçıldayır.
Və biz o pıçıltını eşidəndə, özümüzlə üz-üzə qalırıq.

Yarımçıq qalmaq — zəiflik deyil.
Bu, varlığın ən dərin formasıdır.
Çünki tam olanlar bitir, yarımçıq olanlar isə yaşamağa davam edir.

Bəzən bir cümlə tamamlanmır, çünki onun sonu bir insanın içində gizlidir.
Və o insan — bəlkə də heç vaxt danışmayacaq.
Amma biz onun susqunluğunda yaşamağa davam edəcəyik.

İnsan ruhu — səssiz bir kitabdır.
Oxuyan azdır, anlayan daha da az.
Amma yazılanlar — hər zaman oradadır.
Bir baxışda, bir toxunuşda, bir ayrılıqda.

Və bəlkə də insan olmaq elə budur:
Tamamlanmaq istədiyin yerdə yarımçıq qalmaq.
Amma o yarımçıq qalmaq — səni daha dərin, daha həqiqi edir.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı publisist