İnsanlar bir obraz axtarır — anlayan, hiss edən, qoruyan... Amma az adam həmin obrazın öz içində yaşadığını fərq edir. Gözlər kənara yönəlir, ruh isə unudulur. Biz birini tapmaq üçün yaşayırıq, amma özümüzü formalaşdırmaq üçün zaman ayırmırıq. Varlığımıza bir güzgü axtarırıq, o güzgünü parlatmaq isə yadımıza düşmür.

İnsan olmanın ən incə qatlarında səmimiyyət yatır. Sözün əslində sadiqlik, mərhəmət, səbir bir çoxları üçün sadəcə romantik ideyalardır. Amma bu ideyalar bir ömrün səhnə arxasında yaşanır — görünmür, bilinmir, təqdir olunmur. Fəqət, bunlarsız ruh tamamlanmır.

Bəzən insan bütün yaxşılığını səssizcə təqdim edir. Qarşılıq gözləmədən, bəyənilmək eşqi olmadan. Amma cavab gəldikcə dəyişkəndir — şəraitdən asılı, haldan doğan. Gözləntilər cavabdan daha gur səslənir, amma çaba — sükutla atılan addım olur.

Həqiqi dəyər hər zaman görünmür. Elə insanlar var ki, onların varlığı sanki öz payını başqalarına vermək üçündür. Onlar başqalarının narahatlığını öz rahatlığına qatırlar, amma bu fədakarlıq tez-tez diqqətdən kənarda qalır. Çünki dünya çox zaman hay-küylünü eşidir, səssiz olanı isə unudur.

Mənəvi tamlıq — təqdirə bağlı deyil. Hər kəsin səni görməsi şərt deyil; sən öz dəyərlərinə sadiq qalırsansa, artıq yetərlisən. İnsan bəzi yollarda tək addımlayır, amma onun izi zamanla başqalarına yol göstərir. Fəqət bu iz — yağışda silinir, günəşdə parlayır. Gələnlər isə havaya baxıb qərar verir.

Mövsümağa Ədalətoğlu
AJB-nin üzvü
Yazıçı-publisist