İnsan ömrü bir dəftərdir — ilk səhifəsi ağ, sonuncusu qara.

Biz bu dünyaya qara saçlarla gəlirik, ürəyimizdə sonsuz suallar, gözlərimizdə ucsuz ümidlər.
Dəftərimiz boşdur — yazılacaq, yaşanacaq, yanacaq.

Yaz fəsli kimi başlayır həyat. Körpə gülüşləri, ana laylaları, ilk addımların titrək səsi...
Hər şey safdır, hər şey yeni. Dünya bir nağıl kimidir — biz isə onun qəhrəmanı.
Amma bu nağılın da bir sonu var — biz bilmədən, biz hiss etmədən.

Yay gəlir — gənclik.
Arzular göyə qalxır, sevgi ilk dəfə nəfəs alır.
Dostlar ətrafımızda, gülüşlər qulağımızda, qəhqəhələr ürəyimizdə.
Həyat bir bayramdır, biz isə onun içində sərxoş.
Amma heç kim demir ki, bu bayramın da sonu var.
Heç kim xəbərdar etmir ki, bir gün o dostlar bir-bir əbədiyyətə doğru gedəcək.
Və sənə sadəcə həmin anlardan xatirələr qalacaq.
Qulağında gülüş səsləri, gözlərinin önündə yaşanan gözəl günlər — bir film kimi keçəcək.
Sən baxacaqsan, amma toxuna bilməyəcəksən.

Payızda saçlara ilk ağlar düşür.
Qəlbin yorulur, ruhun susur.
Xatirələr daha çox danışır, insanlar daha az.
Sən özünü axtarırsan, amma tapmırsan.
Hər itki bir boşluq yaradır, hər boşluq bir sükut.
Və bu sükutda sən böyüyürsən — istəmədən, xəbərsizcə.

Qışda isə qocalıq gəlir.
Saçlar tam ağ, dəftər isə artıq dolu.
Amma doluluq həmişə dolğunluq deyil.
Bəzən o dəftər göz yaşı ilə islanmış, bəzən cızılmış, bəzən də heç yazılmamış səhifələrlə doludur.
Sən baxırsan o səhifələrə və düşünürsən: “Bunlar mənim həyatım idi?”
Sən artıq daha az danışırsan, daha çox susursan.
Çünki susmaq bəzən ən dərin danışmaqdır.

Qocaldıqca əzizlərin, sevdiklərin, dostların bir-bir əbədiyyətə doğru gedir.
Sənə sadəcə xatirələr qalır.
Və bu xatirələr bəzən elə ağır olur ki, nəfəs almaq belə çətinləşir.
Bir gülüş səsi, bir baxış, bir toxunuş — hamısı bir zamanın içində donub qalır.
Sən onları yaşayırsan, amma bir daha yaşaya bilmirsən.

İnsan ömrü bir fəsil deyil — bir çevrimdir.
Hər bahar bir doğuluş, hər yay bir ehtiras, hər payız bir peşmanlıq, hər qış bir sükut.
Və bu sükutun içində biz özümüzü tapmağa çalışırıq.

Bəzən uşaq tək ağlayırıq — səbəbsiz, izahsız, sadəcə içdən.
Çünki həyat gözəldir, amma ağrılı.
Çünki sevgi var, amma ayrılıq da.
Çünki xatirələr var, amma insanlar yox.

Və biz bu dünyaya qara saçlarla gəldik, dəftərimiz ağ idi.
Gedərkən isə saçlarımız ağ, dəftərimiz qara — yazılmış, yaşanmış, yanmış.
Həyat bir yol idi, biz yolçu. Fəvasız, keçici, amma iz buraxan.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı, publisist