Bəzən qarşımızda bir pəncərə açılır. O pəncərənin arxasında günəşin şəfəqləri, çiçəklərin rəqsi, göyün maviliyi bizi özünə çəkir. Lakin bilmərik ki, həmin pəncərədən içəri süzülən işıqla yanaşı, görünməyən bir xəstəlik də nəfəsimizə dolur. Hər gözəllik sağlam deyil, hər parıltı işıq deyil. Bəzən ən cazibədar mənzərə, ruhun dərin qatlarını zəhərləyən bir illüziyadan başqa bir şey deyil. Elə bu səbəbdən, bəzən pəncərəni bağlamaq — gözəllikdən imtina yox, özünü qorumaq deməkdir. Bu, sağlam qalmağın, daxili sükunəti qorumağın cəsarətidir.

İnsan bu dünyada nə qədər çox şeyə sahib olduqca, bir o qədər çox itirmək qorxusu ilə yaşayır. Halbuki, heç nəyə sahib olmadığını qəbul etdikdə, azadlığın ilk qapısı aralanır. Sahibsizlik — yoxluq deyil, əksinə, yükdən azadlıqdır. Əşyaların, münasibətlərin, hətta xatirələrin belə sənə aid olmadığını dərk etdikcə, içində bir sakitlik doğulur. Çünki sonda, torpağın qoynuna qayıdarkən, nə bir ev, nə bir ad, nə də bir şəkil çərçivəsi bizimlə gələcək. Biz yalnız öz ruhumuzla, içimizdə daşıdığımız işıqla gedəcəyik.

Həyat, əslində, bir keçid otağıdır. Biz isə bu otaqda qonaq olan kölgələrik. Bəzən bir gülüş buraxırıq divarlara, bəzən bir ah. Amma heç biri əbədi deyil. Əbədi olan yalnız keçiciliyin özüdür. Ona görə də yaşamaq gərəkdir — amma yapışmadan. Seçmək lazımdır — amma bağlanmadan. Sevmək gözəldir — amma sahiblənmədən. Çünki sevgi də, azadlıq da, həyat da, əslində, buraxmaqla başlayır.

Unutma: ən gözəl pəncərə, içindən özünü gördüyündür. Və bəzən o pəncərəni bağlamaq, özünü qorumağın ən müdrik yoludur.

Çünki hər şeyə sahib olmaq istədikcə, içindəki boşluq böyüyür. Səssizlik bəzən ən dərin həqiqətləri pıçıldayır. Ruhun azadlığı, əllərin boş qalmasında gizlidir. Sahibsiz yaşamaq, hər şeyə sahib olmağın ən saf yoludur. Qəlbin yükünü yüngülləşdirmək üçün, bəzən xatirələri belə buraxmaq gərəkir. Ən gözəl səadət, heç nə gözləmədən yaşamaqdadır. Hər ayrılıq, içimizdə bir az daha azadlıq toxumu cücərdir. Həyatın ən gözəl anı isə — heç bir şeyə sahib olmadığın, amma hər şeyə minnətdar olduğun andır.

Mövsümağa Ədalətoğlu
Yazıçı,publisist